راههای درمان بیماری حسد

الف- عواقب حسد

افرادی که گرفتار بیماری حسادت هستند باید به خود آیند و برای درمان این بیماری بزرگ همواره ضرر و زیان های دنیوی و اخروی اش را در نظر آورند و خود را اصلاح کنند. امام صادق علیه السلام در این باره فرمود: حسود پیش از آن که به محسود زیان برساند به خود زیان می رساند.

مانند شیطان که با حسد خود برای همیشه خود را مستحق لعن و دوری از رحمت خدا کرد حسود باید بداند حسادت برای او سودی ندارد نه مقامش را بالا می برد و نه محبوبیتش را بیشتر می سازد.

افراد حسود باید بدانند که اغلب بد خواهان، در کار خود موفقیت پیدا نمی کنند. چه اگر موفق شوند نباید کسی در جهان دارای نعمتی شود چون هر کسی که نعمتی دارد از حسادت حاسدان در امان نیست.

ب- رفتار بر خلافت میل

حسود باید برخلاف میلش رفتار کند. اگر به دلیل حسادت بر آن شخص تکبر می کند، نسبت به او فروتنی کند و اگر بدگویی و غیبت او را آرزومند است در مجالس به تعریف از او بپردازد. اگر از دیدن او ناراحت و ترشرو می شود و درشت گویی می کند، باید خود را به خوش کلامی و گشاده رویی وادار سازد. اگر حسد، حسود را از بخشش و عطای او به محسود باز می دارد باید بخشش را نسبت به محسود زیاد کند.

هنگامی که حسود، بر این اعمال مداومت کند، ملکه او می گردد و حسد از دلش بیرون می رود.

ج- اجتناب از مقایسه

یکی از بهترین راههای مؤثر برای کاهش حسّ حسادت این است که افراد حسود از مقایسه خود با دیگران و چشم و همچشمی خودداری کنند.

د- شناخت هدف خلقت

اگر انسان حسود بداند که هدف از خلقت اش، پرستش خدای متعال است. اگر بداند که هدف از خلقت او عروج از مرحله حیوانی به مرحله فرشته خویی است هیچگاه به برادران دینی خود حسادت نمی ورزد و خود را از مرحله انسانی به مرحله پست حیوانی تنزّل نمی دهد.

ه- توجه به ناپایداری دنیا

اگر انسان خود ار از پدیده ها بالاتر بداند دلیلی برای حسرت ها و حسادت ها نمی ماند گاه در دوره نوجوانی انسان حسرت چیزی را می خورد یا نسبت به امتیاز دیگری حسادت می ورزد، اما به هنگام جوانی و میان سالی وقتی آن مسائل را در نظر می گیرد به اشتباه خود پی می برد و گاه خود را مذمّت می کند که برای چه چیزهایی خود خوری می کرده است، بنابر این اگر خود را از هوس ها بالاتر بدانیم انگیزه ای برای حسادت باقی نمی ماند.

و- توانا کردن خویشتن

حسد بدون تردید شیوه دون مایگان است و کسی در معرض ابتلاء به آن واقع می شود که ناتوان باشد، به همین لحاظ با توانا ساختن خویش می توان از ابتلای به حسد جلوگیری کرد و حسد بر خاسته از ضعف نفس را، درمان کرد.

ز- انگیزه درونی

شخص حسود بجای اینکه بگوید؛ ای کاش فلانی نمی داشت انگیزه های روانی خود را بر کار و تلاش تقویت کند. تا خود هم داشته باشد.

ر- تلقین

تلقین نیز یکی از راههای پیراستن خویش از صفات رذیله می باشد. چنانچه بوسیله تلقین نیز آراستن به صفات حمیده میسور است.

حسود می تواند به وسیله تلقین، خود را از حسد پاک کند و به خود بگوید باید من حسادت نداشته باشم. باید من تحمّل دیدن و شنیدن امتیاز و برتری دیگران را داشته باشم. دائماً این تلقین را تکرار کند تا از این بیماری رهایی یابد.

ح- خود رنجی

تلاش سازنده در راه کسب فضائل وسیله مؤثّری برای مبارزه با حسد است. کسی که سرگرم فعالیت است کمتر حسرت دیگران رامی خورد و چه بسا کم کم دید وسیع، مناعت طبع، بزرگواری و دگر بینی در او زنده شود و از پوسته محدود خود به درآید؛ دیگران را هم به حساب آورد. خود را با انسانها پیوند دهد. احساس نوع دوستی و خیرخواهی در او زنده شود و نه تنها از راحتی دیگران رنج نبرد، بلکه حاضر شود خود رنجی را تحمل کند تا دیگران را به راحتی رساند.

ط- تقویت ایمان

تقویت ایمان و توکل به خداوند و باور کردن این نکته است که فضل و رحمت الهی تمام شدنی نیست و به هر کسی که بخواهد می دهد «وَ تَرْزُقُ مَنْ تَشاءُ بِغَیرِ حِسابٍ». و این خداوند است که بدون حساب روزی ها را تقسیم می کند اگر چنین بینشی برای یک انسان به وجود آید، هرگز به دنبال حسد نمی رود.