لجبازی فرزندان و راه کار آن

لجبازی فرزندان و راه کار آن . یکی از مهم ترین و موثرترین عوامل خانوادگی که سبب می شود برخی از کودکان لجبازی و نافرمانی کنند، فقدان مهارت های ارتباطی موثر والدین است. در حالی که انتخاب یک شیوه ی صحیح و مناسب ارتباطی می تواند از شدت لجبازی و مخالفت جویی در هر کودکی بکاهد و سطح همکاری و پذیرش او را بالاتر ببرد، استفاده از یک روش ارتباطی غیر منطقی، نتیجه ای عکس دارد و می تواند حتی به روابط عاطفی بین والدین وفرزندان آسیب برساند وباعث بروز دردسر برای هر دو طرف شود .

یک ارتباط موثر، تنها وسیله انتقال اطلاعات بین والدین وفرزندان است. تنها راه نشان دادن احساسات به یکدیگر است. بهترین راه تصحیح سوءتفاهم هاست. پیش شرط هر نوع آموزش موثر ودر نتیجه لازمه ی رشد اجتماعی فرزندان است.یک ارتباط ناموثر باعث ایجاد سوءتفاهم می شود. منجر به نارضایتی، احساس تنهایی وتعارض در بین والدین وفرزندان می شود. در طول زمان اعتماد به نفس فرزندان وحتی والدین را مختل می کند واحساس درماندگی ودر نتیجه آسیب های روانی واجتماعی ایجاد می نماید. توانایی والدین وفرزندان را برای مقابله با مشکلات زندگی کاهش می دهد.

والدین هنگام برقراری ارتباط با فرزندانشان پیام هایی را به آن‌ها می دهند که موانع برقراری ارتباط موثر است و راه را برای تغییر رفتار در جهت صحیح می بندد. این پیامها عبارتند از:

1- انکار احساسات فرزند

به طور نمونه فرزند:”من از مادر بزرگ بدم می آید.”    والد: “چه حرف بیخودی می زنی.”    فرزند:” گفتم که ازش خوشم نمی آید، همش می خواد نصیحت کنه.”    والد:” اون تو رو دوست داره، خیلی بی انصافی.”  فرزند:” ولی من ازش خوشم نمی آد.”   والد:” دفعه آخرت باشه که پشت مادر بزرگت حرف می زنی، دیگه نمی خوام چیزی بشنوم.”

انکار احساسات موجب خشم وعصبانیت فرزند شما شده و زمینه جر و بحث و لجبازی را شدید تر می کند.

2- دستور دادن، هدایت کردن وابلاغ کردن

به طور نمونه:   مادر:”  همین حالا می خوام اتاقتو تمیز کنی؟”   “اینجوری نقاشی نمی کشند.”   “این مدلی بازی نمی کنند.”

3 – اخطار کردن، تهدید کردن یا هشداردادن

مانند:”بیا خودتو نسوزونی.” یا “اگر یک بار دیگه نمره هات کم بشه، من می دونم وتو.”

4- پند واندرز دادن ونصیحت کردن

مانند:” ما در قدیم خیلی به والدین امان احترام می گذاشتیم و….” یا ” اگر حجابت را درست رعایت نکنی…”

5- توصیه کردن، پیشنهاد ویا راه حل ارائه دادن

مانند:” به نظر من بهتره همین الان بری باهاش صحبت کنی…”

6- وادار سازی از طریق استدلال، سخنرانی یا بحث کردن

مانند:” اگر خوب درس بخوانی می توانی دبیرستان خوبی قبول بشوی…”

7- قضاوت کردن، انتقاد کردن، مخالفت کردن ومقصر شمردن فرزند

به طور نمونه:” معلومه توی مدرسه هم همین جوری رفتار می کنی که همه باهات بدند.”

8- مقایسه کردن

مانند.” به خواهرت نگاه کن، ببین چه جوری درس می خونه.”

9- مسخره کردن و تحقیر کردن

مانند:” آن قدر خنگ و کودنی که هر چی  می خونی بازم توی کله ات جا نمی گیره.”

10- پیشگویی منفی کردن

مانند:” با این طرز درس خوندنت مطمئنم تجدید می شی.”

11- تفسیر و تحلیل و تشخیص روان پزشکی روی فرزند گذاشتن

مانند:” عقب مانده ذهنی، کودن، پارانویید ، شکاک ، بدبین، بیمار روانی، ماتم زده و….”

12- وارسی، بازجویی و بازپرسی کردن

مانند:” تو ساعت چهار از مدرسه تعطیل شدی، الان ساعت پنج است، در حالی که از مدرسه تا خونه نیم ساعت بیش تر راه نیست.”

13- مظلوم نمایی کردن

مانند:” از دست شما مریض شدم.”  ” موهام به خاطر شما سفید شده.”

14- پرت کردن  حواس و عوض کردن  موضوع  صحبت

وسط صحبت فرزند راجع به یک موضوع دیگر ناگهان گفتن جملاتی مانند:”  راستی مشق هاتو نوشتی.”

“راستی حمام رفتی.”

15- فحش دادن و ناسزا گفتن

مانند:” دست و پاچلفتی، بی عرضه.”    “احمق ، بی شعور.”

16- تهمت زدن

مانند:” تو برادرت رو تشویق به انجام این کار بد کردی.”

همان گونه که اشاره شد فقدان مهارت های ارتباطی موثر عامل نگهدارنده و تقویت کننده ودر مواردی ایجاد کننده لجبازی و نافرمانی در فرزندان است.

علت لجبازی و حرف نشنوی کودکان و نو جوانان بدحرف زدن والدین است و اگر والدین با فرزندان بد صحبت نکنند، آنهاهم لجبازی نمی کنند.